Radzieckie motocykle Ural. Praktycznie każdy o nich słyszał i zna ogólne odniesienia do historii, ale czy prawdziwe? Poza tym określenie “radzieckie” w wielu przypadkach jest nieaktualne. To przede wszystkim rosyjskie motocykle – przecież ich produkcja trwa do dzisiaj!
Historia marki Ural rozpoczęła się w roku 1939 i ma bezpośredni związek z planowaniem gospodarki Związku Radzieckiego. Władze ZSRR mimo podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow wiedziały, że kraj w końcu czeka starcie z III Rzeszą. W związku z tym Stalin wprowadził rozporządzenie, które miało przygotować kraj do walki z przeciwnikiem. Przygotowania dotyczyły wszystkich sił zbrojnych w tym przygotowania pojazdów, z których w razie wojny mogłoby korzystać wojsko. Dygnitarze ZSRR wiedzieli, że motocykl, którym dysponowali podczas wojny radziecko-fińskiej totalnie nie zdał egzaminu i nie nadaje się do kolejnej wojny: był awaryjny, przestarzały, a jakość wykonania… no cóż, była sowiecka.
Postanowiono skopiować jeden z motocykli już istniejących. Pod “nóż” trafił motocykl BMW R71 – wydawał się być najlepszą jednostką do pracy w wojsku. Rosjanie podstawili kupców i w neutralnej Szwecji zakupili pięć takich jednośladów, a następnie przewieźli je w głąb Rosji. Rozpoczął się proces kopiowania i “projektowania” nowego motocykla, który miał spełnić wymagania wojska. Już w roku 1941 pierwsze modele M-72 zostały pokazane Stalinowi, który był zachwycony “dziełem” swoich inżynierów. Rozpoczęła się produkcja.
Radzieckie motocykle z koszem i najbardziej znana wersja wydarzeń. Prawda jest jednak nieco inna..
Tak naprawdę ZSRR otrzymała rysunki konstrukcyjne i formy do odlewów części bezpośrednio od Niemców, w związku z paktem Ribbentrop-Mołotow. Dla podtrzymania fikcyjnych dobrych relacji między państwami, transfer technologii dotyczył wielu płaszczyzn gospodarczych. Radzieccy inżynierowie mieli nawet możliwość zwiedzenia niemieckich fabryk i podejrzenia “co w trawie piszczy”. Tak oto do Związku Radzieckiego jeszcze przed wojną trafił Opel Kadett, a wykonaniu radzieckim Moskwicz 400. Oddanie “licencji” produkcyjnej modelu R71 również nie wydawało się głupim pomysłem. Niemcy już szykowali się do wdrożenia do produkcji nowszego modelu, R75, więc wysłużony R71 już im nie był potrzebny. Za to utrzymanie ZSRR na bezpieczną odległość było w tym czasie na wagę złota.
Początkowo motocykle produkowano w Moskwie, wkrótce jednak w obawie o ewentualne bombardowania Moskwy postanowiono przenieść produkcję motocykli na wschód, w głąb związku radzieckiego. Było bezpieczniej, a rejon Gór Uralskich bogatych w zasoby ludzkie i naturalne sprzyjał produkcji motocykli. Nowa Fabryka stanęła w miejscowości Irbit.
Punktem zwrotnym był koniec lat 50-tych. Właśnie wtedy produkcję motocykli wojskowych przeniesiono na Ukrainę. W Irbicie z kolei rozpoczęto produkcję maszyn cywilnych. Mieszkańcy bloku wschodniego oszaleli na punkcie “Rusków z koszem”. Były tańsze od samochodów, proste i niewymagające w serwisie i pozwalały na przewożenie nie tylko całych rodzin, ale i najróżniejszych przedmiotów. Wkrótce popularność tych motocykli stała się tak duża, że obie fabryki zaczęły produkować tylko cywilne wersje.
-880x600.jpg)
Ural: historia nowożytna
W 1953 ZSRR rozpoczęło eksport motocykli Ural poza kraj. Pierwsze w kolejności były demoludy. Jednak pod koniec lat 60-tych motocykle eksportowano również do innych krajów. W roku 1992 państwowa fabryka motocykli Ural została przekształcona w Spółkę Akcyjną Uralmoto i sprywatyzowana – jednak nadal 22% akcji należało do Państwa. W roku 1998 spółka została całkowicie sprywatyzowana i rozpoczął się nowy rozdział w historii marki. Nowy zarząd, modernizacje produktów oraz zmiana kontroli jakości miały ogromny wpływ na przyszłość firmy.
Ciąg dalszy pod materiałem wideo
Na pierwszy rzut oka motocykle te nie zmieniły się jakoś szczególnie. Jednak musimy pamiętać, że zmiana w technikach kontroli jakości, używanie lepszych materiałów, odlewów, czy dokładniejsze pasowanie mają ogromny wpływ na bezawaryjność pojazdów. Poza tym jest w czym wybierać. Chociaż motocykle Ural we wszystkich wypadkach to motocykle z koszem, to przygotowane są przez producenta w zupełnie różnych konfiguracjach, dzięki czemu lepiej sprawdzają się w terenie lub po prostu w mieście czy podczas weekendowych wycieczek. To zupełnie tak jak ciężarówkami Unimoga. Pojazd jeden, ale w dziesiątkach konfiguracji.
Oczywiście w związku z tym, że rosyjskie zaprzęgi są eksportowane do najróżniejszych krajów na świecie (w tym do Polski, USA, Australii, Wielkiej Brytanii, Grecji, Iranu czy nawet do krajów afrykańskich) muszą spełniać normy homologacyjne. Własnie dlatego producent wyposażył swoje “dwuślady” w zaawansowane hamulce Brembo, układ wtryskowy i wiele innych obecnie niezbędnych z punktu widzenia homologacyjnego rozwiązań.
Od momentu pojawienia się pierwszego motocykla o oznaczeniu M-72, z taśm produkcyjnych zjechało już ponad 3 miliony motocykli!
To nie były żadne “fikcyjne relacje” a Stalin oczywiście nawet nie snił w najczarniejszych snach, że cos może przeszkodzić przyjaźni niemiecko sowieckiej. Do samego momentu agresji Niemiec na sojusznika, Niemcy otrzymywali z Moskwy paliwo do swoich czołgów i samolotów.