3 motorowery z mojego dzieciństwa, przez które nie spałem po nocach. Takie były szalone lata 90-te!

Każdy z nas ma jakieś marzenia. Jedni marzą o dalekich podróżach, inni o nowym domu czy mieszkaniu. Wszystkich nas za pewne łączą wspomnienia motocyklowe, w których marzyliśmy właśnie o jednośladach. Nie takich, które były spełnieniem naszych snów, a po prostu o swoich Komarach, Simsonach czy pierwszych, japońskich lub włoskich skuterach. Oto 3 motorowery, o których marzyłem szczególnie.

Ci, którzy urodzili się w latach 80 -tych z rozrzewnieniem wspominają tamte czasy. Każdy małolat, który wówczas posiadał motorower stawał się Bogiem. Właściciele Simsonów, Motorynek czy Ogarów i Aprilek nie narzekali na brak przyjaciół i sponsorów – paliwa rzecz jasna.

Kiedy po raz pierwszy kumpel przewiózł mnie na Simsonie S51 B to przez kolejne tygodnie non stop myślałem jak to będzie kiedy odłożę kasę i sobie kupię taką rakietę. Wiem doskonale, że S51 jak na dzisiejsze standardy miał niewiele mocy, bo zaledwie 3.7 KM (2T). Jednak niska masa Simsona sprawiała, że jako dzieciak z podstawówki czułem motyle w brzuchu podczas przyśpieszania. Dla mnie to był pełnoprawny motocykl, który jakbym tylko posiadał, to bym z niego nie schodził. Nawet zimą.

Zresztą co tu się rozpisywać: Simson miał i ma ponadczasowy wygląd, który jest na tyle uniwersalny, że nawet dzisiaj wygląda bardzo elegancko i założę się, że w tych dziwnych czasach, sprzęt nadal jest spełnieniem marzeń dla większości nastolatków. Tak czy inaczej legenda Simsona jest całkowicie zasłużona, a wynika ona z kilka prostych spraw: po pierwsze nie każdy mógł go mieć, a to ma wpływ na postrzeganie, poza tym jeździł z gracją i elegancją. Nie psuł się co wyjazd, był dynamiczny i naprawdę mocny. Nawet dzisiaj Simson, to po prostu dzielny motorower, który nie boi się żadnych wyzwań. Z drugiej strony ceny tych maszyn zaskakują i sprawiają, że nadal nie każdy może sobie pozwolić na legendarny motorower z DDR.

3 motorowery moich marzeń lat 90-tych. Najważniejsze informacje:

1. Simson był jednym z najbardziej szpanerskich i wypasionych motorowerów lat 90-tych.
2. Musimy pamiętać, że po przemianach ustrojowych motorowery i motocykle z zachodu nadal były bardzo drogie. To też spowodowało, że takie konstrukcje jak Simson czy Komar były nadal na topie.
3. Przeciętny nastolatek mógł w latach 90-tych stać się właścicielem motorowerów takich jak: Komar, Romet Ogar, Jawka Mustang, Jawka Sport, Motorynka czy Simson.
4. Niestety większość konstrukcji, które mogliśmy kupić za ciężko uzbierane pieniądze była bardzo awaryjna i najczęściej jeżdżenie kończyło się na pchaniu.
5. Dzisiaj ceny motorowerów stale rosną. Zakup np. Simsona może okazać się kosztowny i w praktyce trudny.

Podejrzewam, że jakbym dostał w dzieciństwie taką maszynę jak Simson, to nie spałbym przez kilka nocy z rzędu. Do tego przez tydzień pewnie bym nic nie jadł i nie pił. Na szczęście rodzice w porę zainterweniowali kategorycznym “ok, możesz kupić, ale razem z trumną” – nie wpłynęło o na jakość mojego snu, ponieważ nadal słabo sypiałem – moja głowa była zajęta wymarzonym motorowerem.

Inni mieli takich rodziców jak nasz redakcyjny Tobiasz, któremu co prawda nie zakazywano jazdy motocyklem, ale działo się tak pewnie tylko i wyłącznie dla tego, że go nie miał. Wszelkie przez niego podejmowane próby wyciągnięcia Komarka pod dziadku z szopy były kwitowane słowami “daj sobie spokój, trzeba kupić nowy skuter, a nie zajmować się tym złomem”. Finalnie i może na szczęście Tobiasz nigdy nie posiadał umiejętności zbierania pieniędzy i w końcu zmuszony był do wyciągnięcia i naprawienia Komara. Do dzisiaj ten dzień wspomina ze szczególnym sentymentem. Od tego zaczęło się jego szaleństwo, które trwa do dzisiaj.

Polskie motorowery: były tragiczne, ale dla większości wspaniałe!

Skoro wychowałem się w okolicy, w której roiło się od młodocianych motocyklistów, to oczywiście nie mogło w tej grupie zabraknąć osoby, która swoją motocyklową karierę zaczynała od Ogara 200. Dzisiaj część z nas może uznać, że nie była to zbyt szczególna konstrukcja, a o wyglądzie tego pojazdu możemy rozmawiać w kategorii gwałtu wykonanego przez Twórców tego sprzętu na estetyce społeczeństwa. Z drugiej strony był to sprzęt, który po prostu woził nasze cztery litery. Był motocyklem terenowym, treningowym, sportowym i kaskaderskim. Ogar był wszystkim czym chciałeś, aby był.

I właśnie mój drugi przyjaciel z podstawówki miał czerwonego Rometa Ogara 200. Po czym można było poznać w mojej szkole Łukasza? Na hasło wychowawczyni “pokaż ręce” klasa zazwyczaj widziała coś takiego:

Nikt wtedy o nic nie musiał pytać. Co najwyżej Pan od techniki jak chciał zabłysnąć to rzucił tekst typu – “no tak podejrzewałem – zalewa go, musisz uboższą mieszankę dać”.

Konieczność codziennych napraw Ogara nikogo absolutnie nie dziwiła. Romet był wówczas świetnym sposobem na usprawiedliwienie sobie każdego spóźnienia. Jako ciekawostkę dodam Wam jeszcze, że kolega jeździł na tym motorowerze przez cały rok, nawet jak o 7 rano było -20 stopni. Ze względu na fryzurę kask trzymał przypięty do bagażnika. Mimo to żyje i cieszy się zdrowiem. Cholera, nawet zapalenia zatok ani razu nie miał! Zero w tym fabularyzowania, musicie mi uwierzyć, że tak było. To się nazywa młodość!

Teraz znowu powinniśmy wrócić do Tobiasza, który opowiadał nam kiedyś historię (znajdziecie ją też w filmie poniżej), że pewnego zimowego dnia postanowił naprawić swojego Komara 2. Była zima, a na dworze panował mróż (około 10-15 stopni na minusie). Jak się domyślacie warunki były kiepskie do prac naprawczych, ale Tobiasz tak się zatracił w próbach uruchomienia swojego “motocykla”, że spędził na dworze kilka ładnych godzin. Oczywiście skończyło się to maksymalnym wyziębieniem i odmrożeniem rąk. Oczywiście nie tak poważnym i tragicznym w skutkach, do jakiego doprowadzają himalaiście, ale przez kolejne lata, kiedy tylko na zewnątrz pojawiał się mróz, Tobiasza dłonie pękały i pokrywały się strupami. Taka była jego cena miłości do swojego Komara 2.

Powinniśmy teraz wspomnieć o brudnych dłoniach jak na obrazku powyżej, ale to chyba więcej niż jasne. Pewnego dnia nauczycielka języka polskiego, nakazała Tobiaszowi wysypać wszystko co miał w plecaku (to ciekawe, bo wspomniana nauczycielka pamięta tą sytuację do dzisiaj). Oprócz zeszytu (jednego do wszystkiego) i długopisu, z plecaka wypadło jeszcze kilka niezbędnych do życia gadżetów: świece zapłonowe, klucz do świec, przednia zębatka, uszczelniacze na wał, platynki, kondensator, papier ścierny i garść kluczy płasko oczkowych  – jak widzicie, same niezbędne przedmioty.

Początki na motorowerach. Mróz tak nie szczypał…

Z drugiej strony musimy oddać kilka spraw. Po pierwsze: mróz w tamtych czasach jakoś mniej szczypał w poliki, a odporność na odmrożenia mieliśmy jakby większą – podejrzewam, że rozgrzewały nas marzenia. Nawet pomadka do ust nie była potrzebna. Tak czy inaczej Ogar nie był zbyt szczęśliwą konstrukcją, chociaż wspomnieć musimy o dwóch, a w zasadzie trzech arcyważnych kwestiach. Po pierwsze: rzadko kiedy używaliśmy nowych i dobrej jakości części zamiennych. Po drugie: nasza ogłada mechaniczna wołała o pomstę do nieba. Wreszcie po trzecie: praktycznie zawsze jeździliśmy na 120% możliwości silnika – nie mogło się to kończyć inaczej niż awarią w trasie.

Ferrari wśród motorowerów

Wiecie co dla mnie wówczas było Ferrari wśród motorowerów? Aprilia RX 50 (rocznik bodaj ’92) mojego przyjaciela Roberta. Dostał tego potwora za świadectwo z czerwonym paskiem. Matko bosko co to wtedy było… Ogar/Simson, a Aprilia to było jak porównywanie Poloneza z Mercedesem. Przypomnę tylko, że standardem dla komunistycznych konstrukcji 2T było 2-3 KM mocy. RX 50 miał ich po zmianie dyszy nawet 3-4 razy tyle! Absolutny szatan. Razem z Robertem śmigaliśmy tym po okolicznych bezdrożach, bo rodzice nie pozwalali jeździć po normalnych drogach. No dobra – jeździliśmy normalnie po mieście i musiałem się dokładać do paliwa, żeby zatrzeć przed Jego rodzicami ślady dalszych wypraw. No i oczywiście Robert też miał zakaz zabierania ze sobą pasażerów. Także tego…

Jak dziś pamiętam nasz pierwszy szlif pod jakimś lasem. Mi się nic nie stało, a kumpel skręcił kostkę. Przez dwa tygodnie musiał chodzić tak, aby rodzice nie zauważyli, że kuleje. Tego samego dnia wymyśliliśmy, że RXa położymy w garażu, zawołamy “starych” i powiemy, że te plastiki pękły na skutek złożenia się bocznej podpory. Boże jakie to było naiwne. Kolega był bardzo wierzący i na spowiedzi ksiądz kazał się do wszystkiego przyznać. Cały plan poszedł w p… Ja też dostałem opierdziel za jazdę na tym bydlaku.

Po tej akcji mogłem zapomnieć o zbieraniu na jakikolwiek własny sprzęt. Choćby Ogara. Rodzice jak tylko schodził temat na motorower robili się elektryczni jak kondensator ze zwarciem. Dlatego, aby jeździć musiałem wyskakiwać z hajsu. Albo płaciłem kumplom za wypożyczanie, albo brałem moto na zaawansowanej rezerwie, sam jechałem na stację zatankować do pełna (za swoje) i potem wracałem. 3 km samodzielnej przejażdżki kosztowało mnie cały bak!

Przeczytaj również:

Simson S51: obecnie najgorszy motocykl na początek – dlaczego?

Śmiganie i marzenia o własnym motorowerze skończyły się jak poszedłem do liceum. Wtedy, aby zyskać uznanie trzeba było mieć auto. Reszta działała analogicznie, tylko zbiorniki paliwa były większe, tak samo jak spalanie. Trzeba było się mocno nagłowić, aby bujnąć się z kimś z klasy maturalnej po mieście. Wraz z metrykalnym wkroczeniem w dorosłość jakoś człowiek przestał myśleć o jednośladach. Dopiero po 22 roku życia, przyszła mi do głowy taka myśl: kupię skuter, rodzice mi przecież nie zabronią! Szkoda, że tak późno na to wpadłem…

Wiecie co jest teraz najgorsze? Rocznie jeżdżę na około 50 różnych motocyklach, ale żaden z nich, nigdy mi nie dał tyle radości i emocji jak choćby taki psujący się Ogar w latach 90 tych. Chlip…

Obejrzyj nasz najnowszy film: